ماراتن

تقریبا چهار ماه پیش بود ، با یکی از دوستام رفتیم برای ناهار . گفت که میخواد عضو یه گروهی بشه که برای دو نیمه ماراتن تمرین میکنند و منو تشویق کرد که ثبت نام کنم. دو نیمه ماراتن شامل 13.1 مایل (21 کیلومتر) دویدن بدون استراحت است که دقیقا نصف مسافت دو ماراتن است.
ثبت نام کردم. قرار بود هفته ای یکبار روزهای شنبه ساعت 6:30 صبح دیدار کنیم. برنامه از 2 مایل شروع شد و هر هفته 1 مایل اضافه میشد (با یکی دو بار عقب گرد). زمانی که تو ایران دانشجو بودم زیاد ورزش میکردم و بعضی اوقات مسافتهایی در حدود 10 کیلومتر رو میدویدم. اما متاسفانه با مرور زمان، تصویر ورزش هر چند که از برنامه زندگیم پاک نشد، اما تا حد زیادی کم رنگ شد.
جلسه اول به سختی تا پایان 2 مایل را دویدم. از آن روز بنابر دستور مربی هفته ای 2 تا 3 بار میدویدم. وقتی که دویدنهای گروهی از 5 مایل (8 کیلومتر) بیشتر شد دویدنهای درون هفته را به 5 مایل محدود کردم. همه چیز عالی پیش میرفت و طبق برنامه و یک هفته به روز مسابقه مانده بود که قرار بود روز یکشنبه ساعت 6:30 صبح شروع شود. از صبح روز سه شنبه لبه بیرونی پای چپم  شروع کرد به درد گرفتن. از کار که آمدم خانه کمی لنگ میزدم. قرار بود به خانه دوستم که نزدیکی خانه ماست بروم، تصمیم گرفتم پیاده بروم تا شاید پایم کمی بهتر شود. 10 دقیقه بیشتر راه نبود، در مسیر برگشت پام چنان درد گرفت که دو بار مجبور شدم توقف کنم و بنشینم. روز چهارشنبه درد بیشتر شد و میلنگیدم بطوریکه هر کس مرا میدید متوجه میشد. پنج شنبه کمی بهتر شد. قرار بود  پنج شنبه عصر 5 مایل بدوم تا بدنم برای مسابقه آماده باشد. درد پایم کم شده بود و تقریبا میتوانستم معمولی راه بروم. شروع به دویدن کردم، تا 3 مایل اول درد چندان قابل توجه نبود ولی از 3 مایل به بعد دائم زیاد شد. طوری میدویدم که اگر کسی مرا میدید فکر میکرد پای چپم مصنوعی است. وقتی 5 مایل تمام شد حتی دیگر راه نمیتوانستم بروم. انگار یکی سوزن تو پام کرده بود. به محض اینکه پامو میزاشتم زمین بشدت درد میگرفت. 4 ماه مداوم تمرین کرده بودم و نمیخواستم تسلیم بشم. تصمیم گرفتم که تا روز مسابقه به پام استراحت بدم و از طرف دیگه هر روز به مدت نیم ساعت حرکتهای کششی بکنم. جمعه تا وقتی از سر کار بر میگشتم هنوز لنگ میزدم ولی شب کمی بهتر شد. روز شنبه رفتم و شماره دونده، چیپ الکترونیکی و سایر موارد لازم برای مسابقه رو گرفتم. تا شب درد پام تقریبا از بین رفت. چیپ الکترونیکی یه قطعه پلاستیکی اندازه یک سکه بزرگ بود که دونده ها اونو به کفششون وصل میکنن تا زمانشون بصورت اتوماتیک اندازه گیری بشه.
مسابقه دو نیمه ماراتن تقریبا ماهی یکبار انجام میشه ولی اینی که من میخواستم شرکت کنم از همه بزرگتر بود. نرگس خیلی نگران بود و از من میخواست که در مسابقه ماه بعد شرکت کنم. نرگس میدونست  که من تو اینجور موارد آدم کله شقی هستم و میترسید به پام زیاد فشار بیارم و خدای ناکرده تا آخر عمر معلول بشم . خلاصه نرگس گفت که ارزش این مسابقه باندازه سلامتیت نیست، پس سعی نکن که برای موفق شدن سلامتیتو به خطر بندازی. منهم قول دادم که اگر پام درد گرفت مسابقه رو نیمه تمام ول کنم.
یکشنبه صبح در یکی از خیابانهای اصلی شهر، بین جمعیتی نزدیک به 12000 نفر دونده منتظر شلیک شروع مسابقه بودم. مسابقه راس ساعت 6:30 شروع شد و همه شروع به دویدن کردند. پلیس، پستهای متعدد امداد و آمبولانسها همه آماده بودند. درد اذیتم میکرد ولی در حدی نبود که بلنگم و قابل تحمل بود. 5 مایل دویدم و خوشبختانه درد زیاد نشد. بخودم گفتم بهتر است قبل از اینکه درد زیاد شود کمی راه بروم تا پایم استراحت کند. در تمرینها هم چند باری برای مدت یک دقیقه راه میرفتیم. دوباره شروع به دویدن کردم و تا 8 مایل رفتم و احساس کردم که درد دارد بیشتر میشود. دوباره راه رفتم، اینبار حدود 5 دقیقه و بعد  دوباره شروع به دویدن کردم تا 11 مایل. راستش من زیاد به نشانه ها معتقد نیستم ولی اتفاقی که افتاد جالب بود. مردم در کنار مسیر دائم دونده ها رو تشویق میکردند و پلاکاردهای با مضمونهای تشویق کننده داشتند. درد پام به حدی شده بود که دندونهام به هم فشار میدادم و میدویدم و داشتم فکر میکردم که بهتره توقف کنم. در همین حال یکی یه پلاکارد رو تقریبا جلوی صورتم گرفت که روش نوشته شده بود:

درد یعنی اینکه تو هنوز زنده ای

Pain means you are alive

چند دقیقه دیگه هم دویدم و اینبار یه زن سیاه پوست نسبتا مسن رو دیدم که یه پلاکارد دستش گرفته بود که روش نوشته بود:

درد ضعفی است که دارد از بدنت خارج میشود.

Pain is just weakness leaving your body

سرعتمو (که البته دیگه فرق چندانی با راه رفتن نمیکرد) رو کم کردم. مستقیم به طرفش رفتم و میخواستم بهش بگم برای تو گفتنش آسونه، درد  پام داره منو میکشه.  قبل از اینکه بگم با مهربونی خاصی گفت:

برو پسرم، برو،

Go son, go

راستش چند وقتیه که موهای سفیدم روز به روز تعدادشون بیشتر میشه و این مسئله پذیرفتنش کمی برام سخته. همش هر چی میشه میگم دیگه داره سنم زیاد میشه، دیگه جوون نیستم. شاید من میخواستم از این مسابقه بعنوان وسیله ای برای فرار از این جور افکار استفاده کنم. میدونستم که اگر نتونم تا خط پایان بدوم اون افکار با شدت چند برابر بهم هجوم میارن.

دوباره دویدن رو شروع کردم، البته مخلوطی از لنگ زدن و دویدن. 25 دقیقه دیگر هم دویدم که مسیر به داخل یکی از خیابانهای اصلی شهر پیچید و از دور علامت خط پایان رو دیدم. از قبل با خودم قرار گذاشته بودم که چند صد متر آخر رو سریع بدوم و تمام انرژیمو بزارم ولی اینقدر خسته بودم و درد داشتم که نتونستم اینکارو بکنم و همچنان لنگ زنان از خط پایان رد شدم.

به محض اینکه از خط پایان رد شدم سه نفر از مسئولین امداد به طرفم اومدن تا کمکم کنند. منو روی جدول نشوندن و چند تا حوله آوردن که توش پر بود از یخ و بهم گفتن که اونو روی قسمتی که درد میکنه بزارم. یه خانمی هم اومد طرفم و یه مدال انداخت گردنم.  

نرگس اومد دنبالم با یه شاخه گل رز قرمز. دیگه کاملا از پا افتاده بودم. دیگه حتی به زحمت راه میرفتم. شده بودم مثل پیرمردهای 90 ساله. اما به هر حال، به هر جون کندنی بود انجامش دادم. دو ساعت و بیست و هشت دقیقه و سیزده ثانیه و من نفر 5500 ام شدم.

پام تا دیروز کمی درد میکرد ولی دیگه از امروز صبح کاملا خوبه.

این آقا که میبینین نزدیک به ۸۰ سال داره و نیمه ماراتن امسال رو تا آخر دوید.